นักประวัติศาสตร์กีฬาการต่อสู้และศิลปะการป้องกันตัว
Posts about professional wrestling in the 19th Century.
In the early 1880s, Sorakichi Matsuda, หรือ Matsada ในหนังสือพิมพ์อเมริกันส่วนใหญ่, เดินทางไปสหรัฐอเมริกาเพื่อปล้ำอาชีพ. ญี่ปุ่นไม่มีวงจรมวยปล้ำอาชีพที่พัฒนาแล้ว, มัตสึดะจึงคิดว่าเขาจะนำกีฬานี้กลับมาที่ญี่ปุ่นหลังจากฝึกงานในสหรัฐอเมริกา. หลังจากฝึกฝนมาระยะหนึ่ง, มัตสึดะเซ็นสัญญาปล้ำคนแรก
เมื่อเดือนมีนาคม 10, 1870, ผู้พัน James Hiram McLaughlin แข่งขันในคืนสุดท้ายของการแข่งขันมวยปล้ำนานาชาติที่เมืองดีทรอยต์, มิชิแกน. การแข่งขันดำเนินไปเกือบสองเดือนก่อนรอบชิงชนะเลิศในวันที่ 10 มีนาคม. นักประวัติศาสตร์มวยปล้ำมักให้เครดิต J. H. McLaughlin ในฐานะนักมวยปล้ำอาชีพคนแรกที่ใช้ชีวิตเพียงเพื่อรายได้ของเขาในฐานะนักมวยปล้ำอาชีพ. นักมวยปล้ำอาชีพส่วนใหญ่
หนึ่งในสุภาษิตที่เก่าแก่ที่สุดในกีฬาการต่อสู้คือ “ผู้ชายตัวใหญ่ที่ดีมักจะเต้นชายร่างเล็กที่ดี”. มันเป็นเหตุผลที่ทำให้เรามีการแบ่งน้ำหนักในการชกมวย, มวยปล้ำและศิลปะการต่อสู้แบบผสมผสาน. เมื่อวันอังคารที่, พฤศจิกายน 2, 1881, 160-ปอนด์ Edwin Bibby พิสูจน์แล้วว่ามีข้อยกเว้นสำหรับกฎนี้. ในขณะที่มีขนาดเล็ก, Edwin Bibby แข็งแกร่งเป็นพิเศษสำหรับขนาดของเขา.
(ข้อความที่ตัดตอนมาจากหนังสือเล่มใหม่ล่าสุดของฉันเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของ American Heavyweight Wrestling Championship) เจนกินส์พิสูจน์ตัวเองว่าเป็นคู่แข่งอันดับต้น ๆ ทันทีที่ McLeod คว้าตำแหน่งนี้. On Wednesday, พฤศจิกายน 17, 1897, Tom Jenkins ปล้ำกับอดีตเจ้าของตำแหน่ง Martin “Farmer” Burns ในอินเดียนาโพลิส, Indiana. พวกผู้ชายปล้ำแมตช์สองในสามที่ดีที่สุดตามกฎมวยปล้ำแบบ catch-as-catch-can. เจนกินส์ยืน
เมื่อวันอังคารที่, มีนาคม 28, 1899, current American Heavyweight Wrestling Champion Dan S. McLeod wrestled Charles Wittmer in a two-out-of-three-falls mixed styles match. Since the champion only defended the title in catch-as-catch-can matches, McLeod wrestled Wittmer in a non-title match. Wittmer, a Greco-Roman wrestling specialist, demanded he and McLeod wrestle at least one fall under Greco-Roman rules. เซนต์. Paul Athletic
นักมวยปล้ำชาวสก็อต ดันแคน ซี. รอสส์ปล้ำอย่างมืออาชีพ แต่ยังมีส่วนร่วมในการแข่งขันด้านความแข็งแกร่งและกีฬาหลังจากมาถึงสหรัฐอเมริกาในช่วงปลายทศวรรษ 1870. นักกีฬาทั่วๆไป, รอสส์ปล้ำอย่างชำนาญทั้งมวยปล้ำแบบ catch-as-catch-can และมวยปล้ำแบบกรีก-โรมัน. ในวันจันทร์ที่, กุมภาพันธ์ 26, 1883, รอสส์ปล้ำอดีตแชมป์มวยปล้ำรุ่นเฮฟวี่เวตโลกธีโอโบด์ บาวเออร์. บาวเออร์นำแชมป์โลกจากฝรั่งเศส
Dan McLeod เอาชนะ Martin “Farmer” Burns ในการแข่งขัน American Heavyweight Wrestling Championship ในช่วงเดือนตุลาคม 1897. McLeod ครองแชมป์เป็นเวลาสี่ปีจนกระทั่งเขาได้พบกับคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดของ Frank Gotch, Tom Jenkins. ในช่วงต้นเดือน 1899, McLeod ป้องกันตำแหน่งสองรายการในมินนิโซตา. On February 24, 1899, แมคลอยด์ปล้ำเซนต์. แชมป์มวยปล้ำหลุยส์มิดเดิลเวต George Baptiste ที่ Conover Hall ด้านหน้า
ในวันจันทร์ที่, มีนาคม 26, 1888, โจแอคตัน, ผู้เชี่ยวชาญในการจับมวยปล้ำ, ปล้ำศาสตราจารย์วิลเลียม มิลเลอร์, นักมวยปล้ำชาวออสเตรเลีย, และนักสู้รางวัลมือเปล่า, ในการแข่งขันมวยปล้ำกรีก-โรมันสองในสามน้ำตก. ค่ายชายทั้งสองเชื่อว่าการแข่งขันมวยปล้ำในรูปแบบนี้ทำให้การแข่งขันระหว่างพวกเขาเป็นไปอย่างยุติธรรมที่สุด. พวกผู้ชายปล้ำเพื่อ $500.00 ด้านข้าง. 1,500 fans, ฝูงชนจำนวนมากในยุคนั้น, หัน
ในวันศุกร์ที่, มิถุนายน 29, 1883, นักมวยปล้ำสิบสี่คนจ่าย $50 เพื่อเข้าร่วมการแข่งขันสองวันสำหรับ $500 เข็มขัดแชมป์และ $500 รางวัล. ริชาร์ด เค. Fox, เจ้าของและผู้จัดพิมพ์หนังสือพิมพ์ราชกิจจานุเบกษา, ใส่เงินรางวัลและเข็มขัด. ฟ็อกซ์สนับสนุนการส่งเสริมทั้งมวยอาชีพและมวยปล้ำอาชีพอย่างกระตือรือร้น. ขณะที่ชายสิบสี่คนพยายามเข้าร่วมการแข่งขัน, Fox
ตุลาคม 26, 1897, มาร์ติน “ชาวนา” เบิร์นส์ป้องกันแชมป์มวยปล้ำรุ่นเฮฟวี่เวทอเมริกันของเขากับนักมวยปล้ำชาวสก็อต Dan McLeod. Burns และ McLeod เป็นนักมวยปล้ำสองในสามหรือสี่อันดับแรกในสหรัฐอเมริกาในขณะนั้น. 1,200 แฟน ๆ เข้าร่วมการแข่งขันที่จัดขึ้นที่ Grand Opera House ในอินเดียนาโพลิส, Indiana. โปรโมเตอร์มักจะวางเสื่อหรือของหนักๆ