นักประวัติศาสตร์กีฬาการต่อสู้และศิลปะการป้องกันตัว
Posts about bare knuckle prizefighting and professional boxing contests from the 1850s to 1930s.
เมื่อวันอังคารที่, ธันวาคม 12, 1916, Sam Langford defended the “Colored World Heavyweight Boxing Championship”, which he won from Sam McVea in February 1916. ระหว่าง 1904 และ 1919, the best African-American boxers, or black Canadians like Langford, were stuck fighting each other for “Colored” Championship. If a white fighter did fight them, it was only to develop their own reputation to
James J. Jeffries dominated American heavyweight boxing from 1899 ไปยัง 1904. After winning the World Heavyweight Boxing Championship from Bob Fitzsimmons in 1899, Jeffries made 9 successful title defenses during the next five years. He retired undefeated in 1905 before be lured back for an ill-fated comeback against the great Jack Johnson. Jeffries didn’t win his bouts with superior boxing
Jake Kilrain is best known as the last and toughest challenger to John L. Sullivan in the last bare knuckle world championship fight. Despite Kilrain’s inability to beat John L. ซัลลิแวน, he had a successful career both before and after the bout with the mighty Sullivan. Fighting for 10 more years in gloved bouts, Kilrain was mostly successful but on
On a March night in San Francisco, heavyweight contender Marvin Hart proved pure aggressiveness could sometimes win a decision. หลังจากที่ 20 rounds of boxing, referee Greggains, the only judge, awarded the decision over the great Jack Johnson to Hart. Hart met Johnson on March 28, 1905. Johnson entered the ring as the betting favorite. He also entered as one of
Mike “Twin” Sullivan claimed the Welterweight World Boxing Championship, when he decisioned Honey Mellody in April 1907. Possessing both heavy hands and better than normal boxing skills, Sullivan claimed victories over the great Joe Gans and future Welterweight World Boxing Champion Harry Lewis during his career. Lewis won the welterweight title, when Sullivan could no longer make the 147 pound
ในขณะที่นักสู้มือรางวัลมือเปล่า ทอม อัลเลน เกิดที่อังกฤษระหว่างนั้น 1840, เขาใช้ชีวิตส่วนใหญ่ในวัยผู้ใหญ่ในเซนต์หลุยส์หลังจากย้ายมาอยู่ที่สหรัฐอเมริกา 1867. หลังจากพ่ายแพ้ต่อ เจม เมซ อย่างน่าผิดหวัง 1870, ซึ่งเขาสร้างความประทับใจให้ผู้ชมด้วยการแสดงที่กล้าหาญในขณะที่พ่ายแพ้, อัลเลนเริ่มรณรงค์เพื่อยิงชาวอเมริกัน
Monte Attell เป็นน้องชายของแชมป์มวยโลกรุ่นเฟเธอร์เวต Abe Attell. มอนเตมักจะติดอยู่ในร่มเงาของพี่ชายเสมอ แต่เป็นนักสู้ที่มีพรสวรรค์ในตัวเขาเอง. มอนเตจะคว้าแชมป์มวยโลกรุ่นแบนตัมเวตในอาชีพของเขา และสร้างชื่อเสียงให้กับตัวเองในฐานะนักสู้ระดับโลก. <ช่วง bbox_x = "359" bbox_y = "1470" bbox_w = "12" bbox_h = "20" fsize fweight = "14" = "3" สีแดง = "255" สีเขียว = "255" สีฟ้า = "255" อัลฟา = " 1904, เขาอายุ 19 ปีที่กำลังมาแรง
ในขณะที่มีชื่อเสียงในการต่อสู้กับ John L. ซัลลิแวนในการชกชิงแชมป์โลกครั้งล่าสุดที่แข่งขันกันภายใต้กฎข้อนิ้วเปลือย, Jake Kilrain ยังมีส่วนร่วมในการต่อสู้ที่สวมถุงมือหลายครั้ง. การต่อสู้เพื่อชิงรางวัลได้เปลี่ยนจากกฎข้อนิ้วเปลือยไปสู่การต่อสู้แบบสวมถุงมือภายใต้กฎ Marquess of Queensberry (มวยสมัครเล่นและมวยอาชีพยุคแรก) ในช่วงปลายศตวรรษที่ 19. เช่นเดียวกับซัลลิแวน, Kilrain จะต่อสู้ในวิชาเอก
ขณะวิ่งครั้งแรกในฐานะแชมป์มวยโลกรุ่นเฟเธอร์เวต, Abe Attell มีพื้นฐานมาจากเมืองเซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก. หลุยส์, รัฐมิสซูรี่. นอกจากจะมีค่ายของเขาที่เซนต์. หลุยส์, Attell ป้องกันตำแหน่งของเขาหลายครั้งที่ St. หลุยส์’ สโมสรเวสต์เอนด์แอธเลติก. At the time, เซนต์. หลุยส์เป็นเมืองที่ใหญ่ที่สุดทางตะวันตกของแม่น้ำมิสซิสซิปปี้ในสหรัฐอเมริกา. เกิดอับราฮัม วอชิงตัน แอตเทลล์
Bob “รูดี้ โรเบิร์ต” Fitzsimmons เป็นนักมวยชาวอังกฤษ, ผู้ชนะมิดเดิ้ลเวทอย่างไม่มีปัญหา, ชิงแชมป์โลกรุ่นเฮฟวี่เวทและไลท์เฮฟวี่เวต, ในช่วงเปลี่ยนศตวรรษที่ 20. มักถูกเข้าใจผิดว่าเป็นชาวออสเตรเลียเพราะเขาเริ่มอาชีพชกมวยที่นั่น, Fitzsimmons เดินทางไปสหรัฐอเมริกาในปี พ.ศ 1890 เพื่อรณรงค์ชิงแชมป์รุ่นมิดเดิ้ลเวท. ฟิตซ์ซิมมอนส์ยืนอยู่ข้างใต้ 6 สูงฟุตแต่.